WYBORCOM DZIĘKUJEMY

Komisjom wyborczym też.

Od dziecka co roku na wybory chodziłem z rodzicami. Nie było większej frajdy, niż możliwość postawienia krzyżyka w kratce na karcie mamy lub taty, usłyszenie 'Nie tu, bękarcie!' i wrzucenie złożonego papieru do dużej, biało-czerwonej skarbonki na makulaturę. Odkąd jestem pełnoletni i mam prawo do głosowania robię to samo, tylko dostaję jeszcze arkusz wyłącznie dla siebie. 

W tym roku sytuacja zmusiła mnie, by głosować poza domem. Do tego potrzebny mi był specjalny świstek, który załatwiłem w gmninie w ciągu kilku sekund.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry.

- Chcę świstek.

- Dowód proszę. 

- Proszę.

- Dziękuję. O, jak pan ładnie wyszedł na zdjęciu!

- Dziękuję, ale to godło.

- A, faktycznie. (stuk stuk) Oto świstek, proszę.

- Dziękuję. Do widzenia

- Do widzenia.

Mile zaskoczony sprawnością funkcjonowania kadry urzędniczej zachowałem magiczny papierek aż do dnia wyborów licząc, że głosowanie pójdzie równie sprawnie. Myliłem się. 

Wchodzę dziarskim krokiem do jednego z lokalów wyborczych w Katowicach. W ręce trzymam równie dziarskie uprawnienie do głosowania poza miejscem stałego zamieszkania. Podchodzę do pana w garniturku, który w kieszeni chował pewnie świadectwo ukończenia zawodówki i wręczam mu zaświadczenie. Niepewnie wyciągnął po nie rękę. Przygląda się. Zaryzykuję nawet i powiem, że czyta. Raz, drugi. Na jego twarzy rysuje się konsternacja - nie wie, czy ma tę kartkę zjeść, pokolorować, czy poskładać z niej samolot. Poci się. W końcu odkłada ją i podejmuje desperackie działanie - zaczyna szukać mnie na liście mieszkańców. Fajnie... - myślę se. Szukajcie a znajdziedzie. O dziwo mu się to nie udało, więc wstał i wybiegł. Po kilku minutach wrócił z mamą. Powiedziała mu, by spisał moje nazwisko, dał mi arkusz do głosowania i zabrał świstek, bo jak nie to ma szlaban na kompa. I tak też uczynił.

Dostałem arkusz nie musząc okazywać żadnego dokumentu tożsamości. Nie chcieli ode mnie nawet karty rowerowej.

W porządku. I tak nie jestem fotogeniczny. Chowam się więc za firankę, biorę do ręki długopis i przyglądam się kandydatom. Pierwszy był facet z dwoma imionami - Jerzy Marek? Marek Jurek? Nieważne. Był też Jarek, z którym kiedyś piłem, Bronek, co ma na drugie Maria no i Andrzej, kolega ze szkolnej ławki. Ich znałem, to postawiłem przy nich krzyżyki, z boku dopisałem 'Bob tu był' i wrzuciłem głos do urny. Byłem pewien, że to już wszystko, więc skierowałem się do wyjścia. Nagle podbiega do mnie Pan W Garniturku i zagradza mi drogę i...

- Musi mi pan to oddać. - wskazuje na kartkę, którą trzymałem w ręce. Pech chciał, że miałem jeszcze ze sobą zaświadczenie o prawie do głosowania w dniu ponownego głosowania, czyli w drugiej turze.

- Ale dlaczego?

- Bo musi pan to oddać.

- Ale to moje.

- Ale musi pan to oddać, żeby z tym teraz nie iść głosować gdzie indziej.

- Ale ja już panu oddałem.

- Nie oddał pan.

- To jest na drugą turę. Jedno już panu oddałem.

- Nie oddał pan.

- Jak ci jebnę zaraz...

- Ok, chwileczkę.

Ze łzami w oczach znów pobiegł po mamę. A mnie ta sytuacja, o ile na początku bawiła, o tyle teraz zaczęła żenować. Mama, wyraźnie podirytowana, że synek znów zawraca jej dupę, przywołała mnie do siebie. 

- Tu się proszę podpisać.

- Ja nie umiem pisać.

- To mogą być trzy krzyżyki. I dowód osobisty poproszę. 

Dopiero teraz poproszono mnie o dowód tożsamości. Fajnie... - myślę se. Lepiej późno niż wcale. Pokazałem, podpisałem, chcę już iść do domu bo mecz leci, ale...

- Zaświadczenie musi mi pan oddać.

- Już oddałem, to jest na drugą turę.

- Ale ja go nie mam.

- Jak ci jebnę zaraz...

- Ok, poszukam.

Znalazła. Pod stertą innych dokumentów, z którymi jej synek nie potrafił sobie poradzić. Z niezręcznym uśmiechem pokiwała głową. Odwracam się z ulgą na pięcie, cieszę się, że to koniec, aż tu nagle...

- Chwileczkę!

Chciałem już wrócić, rzucić w nią tym swoim uprawnieniem do głosowania w drugiej turze dla świętego spokoju, spalić tę budę i uciec, ale ograniczyłem się tylko do wyrażającego zniecierpliwienie spojrzenia. 

- Czego?

- Nie zabrał pan karty do głosowania.

- ...

Myślałem, że to żart, ale jej poważna mina wcale na to nie wskazywała. W tym momencie mogłem udawać głupiego, zabrać kartę, zagłosować ponownie i wywołać większy burdel, niż już tam panował. Mogłem stać się jedyną w Polsce i na świecie osobą uprawnioną do oddania dwóch głosów. Mogłem być bogiem. Jednak nie nacieszyłem się jeszcze doczesnością, a wizja śmiertelności zawsze mnie ekscytowała, więc zawołałem tylko, iż oddałem już swój jeden, cenny głos i wyszedłem, zostawiając ten cały syf za sobą...